اخطار ۩۞۩ ZERO BOOK ۩۞۩ !
توجه : همانطور كه مي دانيد ايران عضو و امضاء كننده كپي رايت بين المللي نيست و بنابراين كليه كتابهاي چاپ شده در محدوده جغرافيايي ايران نيز فاقد حق مؤلفين در سطح بين المللي خواهد بود. لذا اين سايت و مدير آن هيچ گونه مسئوليتي درقبال كتابها و لينكهاي معرفي شده ندارد.چرا که كتابهاي معرفي شده در اين سايت ، توسط كاربران مختلف تهيه و بارگذاري شده است. و برشما است كه در هنگام دانلود از خارج كشور به قوانين كشور محل اقامت خود توجه داشته باشيد.
Disclaimer:As Iran is not a signatory of international copyright law , None of the books printed inside it is protected by this law. Nevertheless, all the books shown above are not hosted or transmitted by this server. The links are provided solely by this site’s users. The administrator of this site cannot be held responsible for what its users post, or any other actions of its users. You may not use this site to distribute or download any material when you do not have the legal rights to do so. It is your own responsibility to adhere to these terms.
ابوعبدالله جعفربن محمدبن حکیم‌بن عبدالرحمن‌بن آدم رودکی زاده اواسط قرن سوم هجری قمری (۳۲۹ قمری) از شاعران ایرانی دورهٔ سامانی در سدهٔ چهارم هجری قمری است. او استاد شاعران آغاز قرن چهار هجری قمری ایران است.
رودکی به روایتی از کودکی نابینا بوده‌است و به‌روایتی بعدها کور شد. سعید نفیسی که تحقیق مفصلی در احوال و اشعار رودکی دارد ، در سال 1310 شمسی می نویسد : " مرا مسلم است که رودکی کور مادر زاد نبوده و تنها در پایان عمر کور شده است " نفیسی 27 سال بعد ضمن تایید نظر سابق خود حدس می زند که شاید رودکی را به سبب گرویدن به مذهب اسماعیلی کور کرده باشند .
رودکی را نخستین شاعر بزرگ پارسی‌گوی و پدر شعر پارسی می‌دانند که به این خاطر است که تا پیش از وی کسی دیوان شعـر نداشته‌است و این از نوشته‌های ایرانی عربی نویس هم عصر رودکی- ابوحاتم رازی مسجل می‌گردد.
می‌گویند توان و چیرگی رودکی در شعر و موسیقی به اندازه‌ای بوده است که نیروی افسونگری شعر و نوازندگی وی در ابونصر سامانی چنان تأثیر گذاشت که وی پس از شنیدن شعر «بوی جوی مولیان» بدون کفش، هرات را به مقصد بخارا ترک کرد.
بوی جوی مولیان آید همی یاد یار مهربان آید همی :ریگ آموی و درُشتی‌های او زیرپایم پرنیان آید همی آب جیحون از نشاط روی دوست خنگ ما را تا میان آید همی ای بخارا ، شاد باش و دیر زی میر زی تو شادمان آید همی میر سرو است و بخارا بوستان سرو سوی بوستان آید همی میر ماه ست و بخارا آسمان ماه سوی آسمان آید همی
به کوشش: سعید کاویانی نسب این شاعر پاک ضمیر، یغمای نیشابوری (1366 - 1302ش) به بیابانک یزد می رسد. وی تا اواسط عمر، از نعمت خواندن و نوشتن محروم بود و در کنار کار روزانه به فراگیری خواندن و نوشتن پرداخت. سپس به مدد استعدادهای ذاتی خویش به سرودن روی آورد و برای اصلاح شعر خویش از معاریف شهر کمک می گرفت. با این حال دانش ادبی و فنی را به صورت رسمی نیاموخت. شغل وی خشتمالی و کارگری بوده و افتخار به این حرفه در اشعار او نمود چشمگیری دارد. در قید زندگی اجتماعی نبودن و دل زدگی او از مردم، سبب گریز از غوغای شهر و روی آوردن به دشت و بیابان شد که زیباترین ابیات وی را همین تصاویر تشکیل می دهد. اولین دفتر شعر یغما به نام «اشک عاشورا» و پس از آن «رباعیات» وی در سال 1349 به چاپ رسید. «گلچینی از غزلیات حیدر یغما» شامل 150 غزل و «سیری در غزلیات»، گلچین دیگری از ابیات اوست که در زمان حیاتش به چاپ رسید. توصیف بیابان، فقر و غنا، عشق و یار، مناعت، غرور و انسانیت از مضامین اشعار اوست. این شاعر دردچشیده در پایان عمر به بازبینی اشعار خود دست زده بود. هنوز ابیات چاپ نشده بسیاری از او وجود دارد. سعید کاویانی نیز در این کتاب مجموعه ای از سروده های یغما را از روی دستنوشته های وی به طبع رسانده که شامل 350 غزل، 6 قصیده و 9 مثنوی، 4 ترکیب بند و 28 سروده مذهبی، 5 شعر محلی و 12 رباعی است که طی 20 سال اخیر حیات شاعر سروده شده. مصحح در این اثر لغات و اصطلاحات محلی را نیز شرح داده. سرگذشتنامه این اثر به قلم پسر وی، ابوالفضل یغما نگاشته شده است. حق تکثیر: تهران، نشر شیوه، 1377
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
